IISoul&CoII

Wat is echt? Wat is waar? De wereld zoals wij die waarnemen is slechts een momentopname. Niets is vast of statisch. Continu worden we via onze zintuigen geprikkeld en, bewust of onbewust, omgeven door vervlogen herinnering(en).

 

Mijn werk beweegt zich in het grensgebied tussen waarneming en herinnering – daar waar beelden vervagen en gevoelens blijven hangen. Wat we zien is nooit alleen wat er is; het wordt gevormd door verlangen, nostalgie, vervlogen momenten. Wat maakt dat een bepaald beeld terwijl je argeloos op straat loopt plotseling zo’n sterk nostalgisch gevoel of verlangen naar iets uit het verleden kan oproepen? Zo’n onbeduidend niet te omschrijven beeld van iets op straat dat in een split second een hele sterke flard in je oproept van een warboel van vage associaties en herinneringen die, in mijn geval, veelal heel sterk raken aan en/of samenhangen met een gevoel van of verlangen naar geborgenheid, een bepaalde sfeer, een gevoel van thuisvoelen of zijn. Dat probeer ik te onderzoeken. Mijn schilderijen zijn veelal dromerig en vloeibaar. Door middel van sterk kleurgebruik en lichtwerking probeer ik dat gevoel van geborgenheid en/of herkenning dat die plek oproept, daar waar heden en verleden elkaar kruisen, als het ware te vangen en op te roepen vanuit mijn behoefte iets te kunnen vasthouden. Opzoek naar een blijvend gevoel van thuis zijn, thuis voelen of zoals de Engelsen het zeggen ‘belonging’. 

 

De avond speelt hierin een terugkerende rol: een metafoor voor geborgenheid. In het warme licht, in de stilte na de dag, schuilt ook een gevoel van thuiskomen. Het zijn vluchtige momenten – flarden van rust en troost – die ik in beeld probeer vast te houden, als een poging om ze niet te laten verdwijnen.

 

In een tijd waarin alles voortdurend verandert, waarin zekerheden vervagen en mensen zich meer dan ooit terugtrekken in hun eigen binnenwereld, groeit het verlangen naar vertraging, naar zachtheid, naar een veilige haven.

 

Mijn werk is een persoonlijke zoektocht naar die ruimte van geborgenheid en geruststelling – en tegelijk een poging om die ook aan te reiken aan de toeschouwer. Niet als vaste betekenis, maar als sfeer. Het gaat niet om wat je ziet, maar om wat je voelt. Misschien is het juist in die openheid dat er iets universeels ontstaat: een ruimte waarin men even kan dwalen, stilstaan, en zich geborgen weten – al is het maar voor een moment.